مجلس سى وچهارم
ملاقات امام حسين (ع)با يزيد بن ثبيط وفرزندانش
«الـسـلام عـلـى يـزيـد بـن ثـبـيـط الـقـيسي , السلام على عبداللّه وعبيداللّه ابني يزيد بن ثبيط القيسي » «1» .
«يزيد بن ثبيط» ودو فرزندش از شهداى كربلا هستند كه نام آنان در زيارت ناحيه آمده است وى از شيعيان بصره ومورد احترام قبيله اش بود.
در بـصـره زنـى بـود بـه نام «ماريه » دختر «منقذ عبدى » كه خانه اش محل تجمع شيعيان بود هـنـگـامـى كـه «ابن زياد» از آمدن امام (ع) به عراق مطلع شد, دستور دادراههارا كنترل كنند وجـاسـوس بگمارند كه كسى نتواند به حضرت ملحق شود, اما باتمام اين كنترلها, يزيد تصميم به خـروج از بـصره مى گيرد وبه ده فرزندش مى گويد:كداميك از شما آمادگى خروج به همراهى مرا داريد؟.
دو فـرزنـدش بـه نـامـهاى «عبداللّه وعبيداللّه » پدررا همراهى مى كنند اما شيعيان ,اورا بر حذر مى داشتند كه راهها تحت نظر ومراقبت است ونمى توان از بصره خارج شد.
يـزيد بن ثبيط گفت : «به خدا قسم ! اگر تمام راههارا با سم اسبان پر كنند, من ازتصميم خود بر نمى گردم ونمى توانند مرا دستگير كنند».
آنگاه با دوفرزندش وغلامش وعامر وسيف بن مالك وادهم بن اميه از بصره خارج شدند هيات هفت نفرى به سرپرستى «يزيد», عازم مكه شدند, وقتى به مكه رسيدند كه امام (ع) در ابطح بود, يزيد شب را سپرى كرد وصبح عازم جايگاه امام (ع)شد.
از طـرفى هم امام (ع) چون از ورود اين هفت نفر مطلع شده بود, به طرف منزل آنان حركت كرده بود, اما ملاحظه فرمود كه يزيد به سراغ حضرت رفته , لذا امام (ع)در منزل «يزيد بن ثبيط» توقف كـردنـد تـا او بـر گـردد چـون يـزيد بن ثبيط از آمدن حضرت به منزلگاهش , مطلع شد, با عجله برگشت وديد كه حضرت آنجا نشسته وباديدن آن بزرگوار اين آيه را خواند:
«بفضل اللّه وبرحمته فبذلك فليفرحوا, السلام عليك يا بن رسول اللّه !».
بـا تـشريف فرمايى خود, موجب نزول رحمت وبركت شديد وبايد خوشحال بود, درود بر تو اى پسر رسول خدا!».
آنـگـاه امـام (ع)را در جـريان آمدن خود وياران قرار داد ووسايل خودرا به جايگاه امام منتقل نمود وهمراه حضرت به سمت كربلا آمدند تا در كربلا, خود ودو فرزندش به شهادت رسيدند.
«عامر» فرزند يزيد در سوگ پدر وبرادرانش , چنين سروده است :
يا فرو قومي فاندبي خير البرية فـي القبور
وابكي الشهيد بعبرة من فيض دمع ذي درور
وارث الحسين مع التفجع والتـــاوه والـزفـيــر
وابكي يزيد مجدلا وابنيه فـي حر الهجيـر
مترمليــن دماهــم تجري على لبب النحور «2»
«اى فروه ! (نام مادر يا يكى از زنان قبيله ) برخيز وبراى بهترين انسانها گريه كن ».
«آنچنان بر شهيد گريه كن كه اشك از سر چشمه ديدگان مانند سيلاب ازگونه ها بريزد».
«براى حسين (ع) با آه وناله و درد وافغان سوگوارى كن ».
«بـراى يزيد بن ثبيط گريه كن كه در خون آغشته است وفرزندانش كه در گرماى سوزان , كشته شدند».
«در خون خود آغشته اند وخون از سينه وگردن آنان روان است ».
روضه
مـوقـع رفتن على اكبر به ميدان , سيدالشهدا(ع) نگاه مايوسانه اى به دنبال جوانش كرد واشك در چـشـمـانـش جارى شد وگريه كرد: «نظر اليه نظرة ايس منه وارخى عينيه وبكى ثم قال : اللهم اشهد فقد برز اليهم غلام اشبه الناس خلقا وخلقاومنطقا برسولك ».
چون به ميدان ز حرم اكبر رفت روح از جسم حرم يكسر رفت
همه گفتند كه پيغمبر رفت ***
زان طرف مرگ به استقبالش زين طرف چشم حسين دنبالش
من نگويم مرو اى ماه , برو ليك قدرى بر من راه برو
اى جگر گوشه من اى پسرم هيچ دانى كه چه آرى به سرم
مرو اين گونه شتابان ز برم قدرى آهسته من آخر پدرم
نه همين از پى خود مى كشيم اى مسيحا نفسى مى كشيم
مـدتـى جـنگيد تا به وسيله تيرى كه «منقذ بن مره عبدى » «3» به طرف حضرت على اكبر پرتاب كرد, به شهادت رسيد:
«فنادى يا ابتاه ! عليك مني السلام , هذا جدي يقرؤك السلام ويقول لك عجل القدوم علينا».
رنگ خود باخت زبانگ پسرش ز آنكه دانست چه آمد به سرش
تا به من بانگ تو در خيمه رسيد ديد زينب ز رخم رنگ پريد
آمدم با چه شتابى سويت خواستم زنده ببينم رويت
***فوضع خده على خده ***
سپه كوفه همه استاده به تماشاى شه وشه زاده
شه روى نعش على افتاده همه گفتند حسين جان داده
به يقين جان حسين برلب بود آنكه جان داد به او زينب بود
شعر: از على انسانى
______________________________________
1- بحار, 101/273.
2- ابصار, 110.
3- «مـره عـبـدى » از فـرماندهان لشكر اميرالمؤمنين (ع )است كه در جنگ جمل به شهادت رسيدبعداز او پسرش «منقذ» پرچم را به دست گرفت و در صفين ونهروان هم از ملازمين ركاب حـضـرت امـيـر(ع ) بـود, ولى بعدا منحرف شد ودر حادثه كربلا به سپاه «عمر سعد» ملحق شد وجناب على اكبر(ع )را به شهادت رساند (حياة الحسين , 3/247).
