ولادت با سعادت حضرت امام علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام

روز پنجم شعبان سال 38 هـ .ق. حضرت امام علی بن الحسین (علیهما السلام) در مدینه منوره چشم به جهان گشود. پدر بزرگوارشان، حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و مادر گرامیشان حضرت شهربانو، دختر یزدگرد سوم بود كه هنگام وضع حمل چشم از جهان فرو بست؛ لذا دایه‌ای عهده دار كفالت آن حضرت شد.
در كتابهای تاریخ القاب زیادی به حضرت امام علی بن الحسین(علیهما السلام) نسبت داده شده است. از آن جمله: زین العابدین، سيّد المتقین،‌ امام المؤمنین،سجاد، زین الصالحین، ذوالثفنات الامین كه در بین شیعیان لقب‌های زین العابدین و سجاد شهرت بیشتری دارد.
امام سجاد (علیه السلام) دو سال از عمر پر بركتش در زمان امیرمؤمنان (علیه السلام) و بقیة عمر شریفش در زمان امام مجتبی (علیه السلام) و پدر والا مقامش امام حسین (علیه السلام) سپری شد. در واقعه جانسوز كربلا شاهد شهادت پدر، برادران، عمو و بستگان و اصحاب(علیهم السلام) بود و پس از روز عاشورا همراه كاروان اسرا به كوفه و شام رفتند و در دوران اسارت رنج و مشقت بسیار كشیدند.
پس از حادثه عاشورا، عَلَم ولایت و امامت بر دوش امام سجاد(علیه السلام) قرار گرفت و آن حضرت مدت 25 سال به هدایت امت پرداخت. امام سجاد (علیه السلام) در اوضاع بسیار سخت اجتماعی، ‌در حالی كه حاكمان ستمگر بنی امیه بر مردم حكومت می‌كردند و افرادی همچون حجاج ثقفی فرماندار ممالك اسلامی بودند، به هدایت امت پرداخت و مهم‌ترین كار خود را در زمینه برقراری پیوند مردم با خدا (دعا) آغاز نمود.
«ابن شهاب زهری»، یكی از علمای دربار بنی امیه، هر گاه از امام سجاد(علیه السلام) یاد می‌كرد، می‌گریست و می‌گفت: «او زینت عبادت كنندگان است». نیز بارها می‌گفت: «هرگز كسی را داناتر از علی بن الحسین(علیهما السلام) ندیدم».
جاحظ، از علمای معروف اهل تسنن، درباره ایشان چنین می‌نویسد: «در شخصیت علی بن الحسین (علیهما السلام)، شیعی، معتزلی، خارجی، عامه و خاصه همه یكسان می ‌اندیشند و در برتری او بر دیگران هیچ كدام تردید به خود راه نمی‌دهند».
امام سجاد (علیه السلام) در دادن صدقه و رسیدگی به محرومان و مستمندان بسیار سخت کوش بودند. هرگز از غذایی میل نمی‌كردند مگر آنكه مثل آن را به فقرا می‌دادند. ابونعیم میگوید: «علی بن الحسین(علیهما السلام) شبها کیسه ای پر از نان بر دوش می‌گرفتند و در تاریكی شب بین فقرا تقسیم می‌كردند و می‌فرمودند: «صدقه پنهانی غضب پروردگار را فرو می‌نشاند». پس از شهادت آن حضرت آشكار شد كه خانواده ‌های بسیاری از انفاق و صدقات آن حضرت زندگی می‌كرده‌اند و حتی بسیاری از آنها نمی‌دانستند چه كسی به آنها غذا می‌رساند؛ تنها پس از شهادت آن حضرت فهمیدند» .
حضرت امام زین العابدین(علیه السلام) در حلم و بردباری یگانه عصر خویش بودند. چنین نقل شده که مردی در حضور آن حضرت به ایشان ناسزا گفت؛ امام فرمود: «اگر آن چه می‌گویی راست است خدا از من بگذرد و اگر دروغ است خدا از تو بگذرد»؛ مرد شرمنده شده، برخاست و میان دو چشم حضرت را بوسید و گفت: «تو از آن چه درباره‌ات گفتم مبرایی و من بدان‌ها سزاوارم» .

نوشتن دیدگاه