محَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ  أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ  مُعَمَّرِ بْنِ خَلاَّدٍ عَنْ  أَبِي اَلْحَسَنِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: يَنْبَغِي لِلرَّجُلِ أَنْ يُوَسِّعَ عَلَى عِيَالِهِ كَيْلاَ يَتَمَنَّوْا مَوْتَهُ وَ تَلاَ هَذِهِ اَلْآيَةَ:  «وَ يُطْعِمُونَ اَلطَّعٰامَ عَلىٰ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً »  قَالَ اَلْأَسِيرُ عِيَالُ اَلرَّجُلِ يَنْبَغِي لِلرَّجُلِ إِذَا زِيدَ فِي اَلنِّعْمَةِ أَنْ يَزِيدَ أُسَرَاءَهُ فِي اَلسَّعَةِ عَلَيْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنَّ فُلاَناً أَنْعَمَ اَللَّهُ عَلَيْهِ بِنِعْمَةٍ فَمَنَعَهَا أُسَرَاءَهُ وَ جَعَلَهَا عِنْدَ فُلاَنٍ فَذَهَبَ اَللَّهُ بِهَا قَالَ  مُعَمَّرٌ وَ كَانَ فُلاَنٌ حَاضِراً .

معمر بن خلاّد گويد: امام ابو الحسن عليه السّلام فرمود:
شايسته آن است كه انسان بر هزينه خانواده و عيال خود وسعت و گشايش دهد تا مرگ او را تمنّا نكنند.
آن‌گاه حضرتش اين آيه را تلاوت كرد كه خدا مى‌فرمايد:«غذاى خود را به مسكين، يتيم و اسير مى‌خورانند، با آن‌كه خود اشتهاى وافرى دارند».
حضرتش فرمود: خانواده و عيال انسان، اسير انسان هستند، شايسته آن است كه چون نعمت خدا بر كسى وافر شود، بر اسيران خانواده‌اش وسعت دهد و بر رفاهيت آنان بيفزايد.
حضرتش فرمود:
خداوند بر فلانى (كه در آن مجلس حاضر بود) نعمت عطا كرد، امّا او خانواده‌اش را از فيض نعمت الهى محروم كرد و عطاى الهى را نزد ديگران به امانت سپرد، و خداوند امانت او را تباه كرد.

الکافي ج ۴، ص ۱۱

نوشتن دیدگاه