در روز پنجم ماه صفر سال ۶۱ هجری قمری حضرت رقیه علیها السلام مظلومانه به شهادت رسید. نام شریفش «رقیه»، «فاطمه» و «زینب» است. پدرشان مولانا الشهید ابا عبد الله الحسین علیه السلام و مادرشان ام اسحاق رضوان الله علیها است. ولادت آن حضرت در مدینه بود و در سن سه سالگی یا بیشتر در محرم ۶۱ هجری با پدر بزرگوارش به کربلا آمد. قبل و بعد از روز عاشورا بارها مورد تفقد و دلجویی ابا عبد الله علیه السلام قرار گرفت تا آنجا که به خواهرشان حضرت زینب علیها السلام در مورد او سفارش فرمودند. بعد از شهادت امام حسین علیه السلام و اهل بیت و اصحاب، همراه با اسرا به کوفه و شام برده شد و در مسیر چهل منزل راه شام رنج‌های فراوانی دید. در شام بعد از دیدن سر نورانی پدر با پیشانی شکسته در خرابه، آنقدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست، و بدن شریف آن حضرت را شبانه دفن کردند.
از کهن ترین منابعی که نام آن حضرت با لفظ رقیّه یاد شده قصیده‌ی سیف بن عمیره نخعی کوفی از اصحاب امام جعفر صادق و امام موسی کاظم علیهما السلام است:
و عبدکم سیف فتی ابن عمیرة
عبد لعبد عبید حیدر قنبر
و سکینة عنها السکینة فارقت
لما ابتدیت بفرقة و تغیّر
و رقیّة رق الحسود لضلعها
و غدا لیعذرها الذی لم یعذر
و لأم کلثوم یجد جدید ها
لثم عقیب دموعها لم یکرر
لم أنسها و سکینة و رقیّة
یبکینه بتحسّر و تزفّر
یعنی: «و سکینه علیهم السلام که آرامش از او جداشد، زیرا مبتلا شد به جدایی از امام (و پدرش) و رقیه که به رقت آمد دل حسودان به جهت ناتوانیش، فردای قیامت عذرخواهی خواهند کرد گرچه پذیرفته نیست عذرشان. بر ام کلثوم مصیبت‌هایی رسید که هرگز تکرار نخواهد گشت و چهره‌اش با اشک پوشیده شد. هرگز فراموش نمی‌کنم سکینه و رقیه علیهما السلام را، که با ناله و حسرت بر امام حسین علیه السلام گریه می‌کردند.»
شواهد و مدارک در باره‌ی وجود شریف آن حضرت، و بودن قبر آن حضرت در مکان فعلی حرم مطهر، همراه با معجزات و کراماتی از آن مخدره‌ی مظلومه بسیار است که تعدادی تاکنون در کانال قرار گرفته و بسیاری ان شا الله در آینده در کانال قرار خواهند گرفت.
تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۵۶-۵۷
