عبدالله بن قیس گوید:
در جنگ صفین با حضرت علی (ع) بودم که ابو ایوب اعور (از سران سپاه معاویه
و دشمنان حضرت علی (علیه السلام) که حضرت در قنوت نماز او را نفرین می کرد)
آب را تسخیر کرد و لشکر حضرت را از آب منع نمود.
سپاهیان حضرت از تشنگی شکایت کردند،
امیرالمومنین (علیه السلام) عده ای را فرستاد تا آب را آزاد کنند، اما نتوانستند، حضرت ناراحت شد.

ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) عرض کرد: پدراجازه می دهید من بروم و آب را آزاد کنم؟
حضرت فرمود:
برو پسرم.
امام حسین (علیه السلام) بر آن سپاه حمله برد
و آب را آزاد کرد و پیروزمندانه نزد پدر بازگشت
و خبر پیروزی را آورد.
اما مردم دیدند که حضرت گریه کرد.
گفتند: یا أمیرالمؤمنین (علیه السلام)!
چه چیزی شما را می گریاند؟
 با اینکه پیروزی از برکت حسین (ع) است؟

حضرت فرمود:
یاد آوردم که او در سرزمین کربلا با حال تشنگی کشته می شود
و اسب او همهمه کنان می گریزد و می گوید:
الظلیمة الظلیمة لأمة قتلت ابن بنت نبیها ، یعنی : (امان،امان، از ظلم امّتی که پسر دختر پیامبرشان را می کشند.)

عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ قَيْسٍ قَالَ:
كُنْتُ مَعَ مَنْ غَزَا مَعَ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فِي صِفِّينَ وَ قَدْ أَخَذَ أَبُو أَيُّوبَ اَلْأَعْوَرُ اَلسُّلَمِيُّ اَلْمَاءَ وَ حَرَزَهُ عَنِ اَلنَّاسِ
فَشَكَا اَلْمُسْلِمُونَ اَلْعَطَشَ
فَأَرْسَلَ فَوَارِسَ عَلَى كَشْفِهِ فَانْحَرَفُوا خَائِبِينَ فَضَاقَ صَدْرُهُ
فَقَالَ لَهُ وَلَدُهُ اَلْحُسَيْنُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَمْضِي إِلَيْهِ يَا أَبَتَاهْ
فَقَالَ اِمْضِ يَا وَلَدِي
فَمَضَى مَعَ فَوَارِسَ فَهَزَمَ أَبَا أَيُّوبَ عَنِ اَلْمَاءِ وَ بَنَى خَيْمَتَهُ وَ حَطَّ فَوَارِسَهُ وَ أَتَى إِلَى أَبِيهِ وَ أَخْبَرَهُ
فَبَكَى عَلِيٌّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ
 فَقِيلَ لَهُ مَا يُبْكِيكَ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ هَذَا أَوَّلُ فَتْحٍ بِبَرَكَةِ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ
 فَقَالَ ذَكَرْتُ أَنَّهُ سَيُقْتَلُ عَطْشَاناً بِطَفِّ كَرْبَلاَءَ حَتَّى يَنْفِرَ فَرَسُهُ وَ يُحَمْحِمَ وَ يَقُولَ
اَلظَّلِيمَةَ اَلظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ اِبْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا .

بحار الأنوار  ج۴۴ ص۲۶۶